Jak wyglądały moje godziny wychowawcze - cz.4

lipca 19, 2021

Jak wyglądały moje godziny wychowawcze - cz.4

W ostatniej części zebrałam niektóre nasze aktywności, które wymagały kreatywności, pobudzały nasz umysł i zmysły...

Pokażę też kilka narzędzi TIK, które były nam podczas zajęć pomocne. 

BĄDŹ KREATYWNY

Ćwiczenie na skojarzenia 

Bardzo popularne ćwiczenie...

Uczniowie otrzymali kartkę z zapisanymi dziesięcioma cyframi, a następnie mieli wykorzystując ich kształt dorysować różne elementy, tak aby każda cyfra stała się częścią nowej grafiki. Na przykład cyfra osiem, najczęściej służyła jako części rysunku bałwanka lub bohatera bajki, dwójka z reguły zmieniała się w łabędzia, trójka zaś stała się połową motyla itd...

Dobrym pomysłem jest to, aby uczniowie wymienili się kartkami i zobaczyli efekty swojej pracy. Można spróbować zastanowić się wspólnie, dlaczego często kojarzymy jakiś kształt z tym samym, nawet jeśli nawzajem nie widzimy swoich prac.

Oczywiście nie muszą to być cyfry, a kilka dowolnych kształtów. Chodzi raczej o konieczność wykorzystania istniejącego elementu i stworzenia na jego bazie czegoś nowego.

Narysuj słowo

Ćwiczenie polegało na tym, aby uczniowie spróbowali narysować z zasłoniętymi oczami jakiś element (my losowaliśmy karteczki ze słowami np.: rakieta, ciężarówka, słoń, komputer....), a pozostali uczniowie próbują odgadnąć co przedstawia rysunek. 

Zadanie okazało się dla niektórych dość trudne, gdyż w chwili zasłonięcia oczu, zupełnie tracili kontrolę nad tym co działo się na tablicy. Było to pretekst do rozmowy o zmysłach oraz o tym, że jeśli jeden ze zmysłów zostaje upośledzony, to inne bardziej się wyczulają (np. osoby niewidome często mają wyostrzony zmysł słuchu)

 

Rysuję to co czuję

Kolejne ćwiczenie rysunkowe, polegające na tym, że na plecach ucznia przyczepiamy kartkę na której inny uczeń rysuje. Uczeń z kartką ma za zadanie spróbować odwzorować rysowany na jego plecach wzór. Nie jest to proste zadanie...

Pokazuje nam ono, jak bardzo trzeba się skupić aby rysunek był choć trochę podobny do tego z kartki. Znów nasz zmysł wzroku okazuje się w takiej sytuacji bezużyteczny.

Kości zostały rzucone

Wszyscy znamy doskonale "kości opowieści", które można wykorzystywać na różne sposoby. Podczas godzin wychowawczych dzieliliśmy się na mniejsze grupy, a następnie jeden z uczniów rzucał kośćmi i wymyślał kilka zdań, w których musiał wykorzystać słowa kojarzące mu się z obrazkami na kościach.

Innym razem cała grupa miała za zadanie wymyśleć krótką historyjkę z wykorzystaniem słów kojarzących się z wyrzuconymi obrazkami.

Tak naprawdę w tej zabawie ogranicza nas jedynie wyobraźnia...

W jednym z moich wcześniejszych wpisów znajdziecie inspiracje, dotyczące wykorzystania kości na różnych przedmiotach https://tikowybelfer.blogspot.com/2020/07/story-cubes-czyli-jak-wykorzystac-kosci.html

Warto wspomnieć o tym, że jeśli nie dysponujecie takimi kośćmi warto wykorzystać aplikację mobilną np. Story Dice lub aplikacje webowe: https://davebirss.com/storydice/9dice.html czy https://eslkidsgames.com/esl-story-dice-online

O bezpieczeństwie w Sieci...

Co roku jako szkoła włączamy się w obchody Dnia Bezpiecznego Internetu, wtedy też intensyfikujemy nasze działania związane z bezpiecznym korzystaniem z zasobów sieciowych. Aby urozmaicić nasze godziny wychowawcze korzystamy z metod aktywnych, wykorzystujemy też różne narzędzia i aplikacje aby zobrazować określone treści w postaci plakatów, komiksów...

Wspólne dzieło

Podczas nauczania zdalnego często zdarzało się nam współpracować nad jakimś projektem, w tym celu wykorzystywaliśmy tablice wirtualne. Poniższe kartki zostały opracowane na tablicy Whiteboard Fox (https://r7.whiteboardfox.com/). Daje ona dostęp uczniom do wspólnej przestrzeni. Podpowiem tylko, że jeśli chcielibyście ją wykorzystać, ustawcie w opcjach tablicy, aby uczniowie mogli zmazywać jedynie swoje rysunki (osoba udostępniająca tablicę ma możliwość wymazywania wszystkich elementów).

Poniżej nasze kartki na Dzień Kobiet i klasowa kartka wielkanocna...

Wykorzystywaliśmy również tablicę Whiteboard.fi (https://whiteboard.fi/) - dla odmiany tutaj każdy uczeń ma swoją odrębną przestrzeń, w której działa. Nauczyciel widzi wszystkie tablice, może je wyświetlać razem lub każdą z osobna. Ma też możliwość zapisywania pracy uczniów.

Poniżej efekt jednej z naszych aktywności...

Zagrajmy razem

Dużym zainteresowaniem ze strony uczniów cieszyły się gry sieciowe, w które mogliśmy grać razem. Najczęściej korzystaliśmy z gry "głuchy telefon" (https://garticphone.com/pl) albo "państwa, miasta" (https://panstwamiasta.net/new-game.xhtml). Dzieciaki nie chciały kończyć zajęć...

Jeśli nie znacie tych gier, koniecznie kiedyś spróbujcie.

Czytaj dalej »

Róża, a co chcesz wiedzieć? czyli edukomiks, który odpowiada na trudne pytania...

lipca 18, 2021

Róża, a co chcesz wiedzieć? czyli edukomiks, który odpowiada na trudne pytania...

Mowa o drugiej części nieszablonowej publikacji, która w bardzo przystępny dla dzieciaków (ale nie tylko) sposób, odpowiada na wiele pytań dotyczących otaczającego nas świata. Sztuczna inteligencja, biotechnologia, filozofia, wirtualna rzeczywistość, cyberbezpieczeństwo, to tylko niektóre tematy poruszane w książce. W krótkich komiksowych historyjkach przybliżona została wybrana tematyka, a po każdej części pojawia się ćwiczenie z programowania w Scratch, które jest związane z poruszanym w komiksie zagadnieniem.

I tak: po historyjce "Róża i AI" dzieciaki mogą stworzyć prosty skrypt tłumaczący podane słowa na wybrany język, wykorzystując rozszerzenia środowiska Scratch: translator i zamiana tekstu na mowę.  

Po przeczytaniu rozdziału "Róża i zrównoważony rozwój" młody człowiek może stworzyć projekt, który będzie wspierać i promować działania na rzecz naszej planety.

"Róża i płatności", to historyjka, po przeczytaniu której będziemy mogli podjąć próbę zaprogramowania procesu płatności kartą itd...

Reasumując: po przeczytaniu każdej komiksowej historyjki (których jest w książce 13), dzieciaki mogą doskonalić swoje umiejętności programistyczne w powszechnie dostępnym środowisku jakim jest Scratch. 

Przewodnikami po tych - czasem skomplikowanych - tematach są ekspertki i eksperci w różnych dziedzinach, którzy w zrozumiały dla najmłodszych sposób tłumaczą różne zagadnienia, zjawiska... Zadania programistyczne zaś opracowane zostały przez osoby związane z Amazon STEM Kindloteka oraz Stowarzyszenie Cyfrowy Dialog. Można więc rzec, że zacne grono jest gwarantem wysokiego poziomu merytorycznego publikacji.

Jeśli chcielibyście poznać szczegóły dotyczące komiksu i osób, które go współtworzyły, odsyłam do strony https://edukomiks.pl/#okomiksie

Jako rodzic i nauczyciel dostrzegam ogromną wartość i rolę tej książki. Nie dość, że w ciekawy i często humorystyczny sposób przybliża określone zagadnienia (na dodatek w postaci komiksu), pozwalając czytelnikom lepiej zrozumieć - często skomplikowany dla nich - świat dorosłych, to uczy programowania (nie trzeba mieć żadnych umiejętności, aby zrealizować omówione w książce projekty), a tym samym daje dzieciakom moc sprawstwa, gdyż realizując scratchowe projekty mogą na przykład tworzyć namiastkę funkcjonujących w rzeczywistości systemów, ale też dostrzec, że umiejętność kodowania daje możliwości kształtowania otaczającej nas rzeczywistości. I nie chodzi tutaj o to, aby wszyscy nauczyli się programować, ale o to, aby posiąść umiejętności ułatwiające rozwiązywanie różnorakich problemów, by kształtować logiczne myślenie, precyzyjnie prezentować swoje myśli i pomysły. Nabycie tych umiejętności będzie sprzyjać dobrej organizacji pracy oraz budowaniu kompetencji niezbędnych podczas realizacji projektów zespołowych.

Ogromną wartością dodaną jest to, że bohaterkami komiksu są dziewczynki (co nie znaczy, że tylko one są jego adresatkami). Z pewnością fakt ten, pozwoli jego czytelniczkom odważniej wkraczać w świat technologii, programowania, który - nie wiedzieć czemu - jest najczęściej domeną mężczyzn.

Nie omieszkam dodać, że książka jest bardzo atrakcyjna graficznie, a wszystko to dzięki Tomaszowi Minkiewiczowi (znany rysownik, scenarzysta komiksowy, pisarz, ilustrator), który w mistrzowski sposób zwizualizował zamysł autora.

Pomysłodawcą serii zaś (dwie części komiksu i wiem, że jest już pomysł na trzecią) i scenariusza komiksu jest Artur Kurasiński -  o którym możecie więcej dowiedzieć się z jego bloga https://blog.kurasinski.com/o-mnie/

Wraz z drugą częścią komiksu przygotowany został również zeszyt ćwiczeń pełen zabaw, zadań, łamigłówek i krzyżówek, a także edukacyjna gra quizowa, które stanowią świetne uzupełnienie treści publikacji.

Czytaj dalej »

Jak wyglądały moje godziny wychowawcze - cz.3

lipca 16, 2021

Jak wyglądały moje godziny wychowawcze - cz.3

Tym razem opiszę kila aktywności, które podejmowaliśmy chcąc porozmawiać o naszych relacjach, emocjach, radzeniu sobie w trudnych sytuacjach...

RELACJE

Napisz o mnie coś miłego

Pamiętam to ćwiczenie, choć minęło od tego momentu prawie pięć lat. Dostałam nową klasę... Niestety już we wrześniu okazało się, że nieporozumienia z klas I-III nadal echem odbijają się na relacjach. Trzeba było działać.

Na zdjęciach widać jedno z ćwiczeń: uczniowie mieli na plecach przyczepione kartki, na których każdy mógł coś o danej osobie napisać - warunek był jeden - muszą to być same pozytywne rzeczy. Na początku było widać, że niektórzy omijają innych z daleka, ale w końcu klasa się rozkręciła i na kartkach pojawiały się kolejne miłe słowa. 

Fakt, że kartki były na plecach spowodowało, że uczniowie widzieli kto pisze na ich kartkach, ale nie wiedzieli co. Poza tym świetnie się przy tym bawili...

Ćwiczenie pozytywnie zadziałało też na osoby, które z reguły stały w cieniu grupy, miały niską samoocenę. Zawartość kartek pozwoliła im poczuć się pewniej, dała informację, że są akceptowani przez grupę. 

Kiedy czytali swoje kartki, uśmiechali się. To był pierwszy krok do poprawy relacji w naszej klasie.

Innym razem, zagraliśmy w otwarte karty. Każdy otrzymał pustą kartkę, na której miał narysować swój autoportret i podpisać go swoim imieniem (było śmiesznie). Następnie kartki wędrowały po klasie. Na każdej kartce, każdy uczeń maił napisać coś miłego o koledze, koleżance. Po zakończonej zabawie, każdy mógł zatrzymać swoją listę. 

Poniżej moja kartka... 

Co przeszkadza mi w naszej klasie?

Proces naprawianie relacji trwał dość długo. Na jednej z godzin wychowawczych poprosiłam, aby każdy kto chce podszedł do tablicy i napisał na niej to, co przeszkadza mu w naszej klasie.  Bez wskazywania osoby, której to dotyczy. Było wielu chętnych...

Drugi etap tego spotkania polegał na tym, aby każdy napisał na proporczyku (patrz zdjęcia niżej) co zrobi, aby relacje w naszej klasie się poprawiły. Proporczyki zawisły w klasie, aby przypominać uczniom o ich deklaracjach.

Zajęcia podsumowaliśmy z wykorzystaniem kart "gry na emocjach". Każdy miał za zadanie wybrać dwie-trzy karty które obrazowały lub nawiązywały do aktualnego samopoczucia ucznia. 

Uczniowie mówili o tym, że to było trudne zadanie. Odwagi wymagało podejście do tablicy i zapisanie na niej swojego zdania. Jeszcze trudniejsza chyba deklaracja, że coś konkretnego zrobią, aby było lepiej. Mówili też, że to dobrze, że głośno zostało powiedziane co szwankuje i co może zrobić każdy z nich aby sytuacja uległa zmianie. 

Wyplączmy się z tego...

Na jednej z godzin wychowawczych przyniosłam sznury z zawiązanymi pętlami na końcu. Sznury zakładało się na ręce dzieciakom, krzyżując je przy tym. Uczniowie mieli za zadanie uwolnić się bez rozwiązywania węzłów. 

Ojej, ile było śmiechu i zabawy. Ale wiecie co - szybko wygooglowali jak to mają zrobić...

Ćwiczenie pokazało nam jak działać w trudnych sytuacjach. Na początku próbowali sobie poradzić, ale ktoś wpadł na pomysł, aby poszukać rozwiązania w Sieci. 

Jakie wnioski wyciągnęli uczniowie

• trzeba spróbować swoich sił, ale jak nie nie potrafimy sobie poradzić, trzeba szukać pomocy u innych lub szukać rozwiązania,
• nie wolno się poddawać,
• warto skorzystać z doświadczenia innych,
• w Internecie można znaleźć wszystko.

Jak mnie widzą, tak mnie rysują...

To zajęcia, które odbyły się na początku ostatniego roku szkolnego, tuż przed powrotem na nauczanie zdalne.

Zabawa polegała na tym, że każdy uczeń dostał folię (arkusz A4, folia do laminowania, zgrzana). Na tej folii, którą dzieciaki przykładały do twarzy inni rysowali elementy, które cechują danego ucznia. Jeśli ktoś jest zabawny na jego twarzy (folii) pojawiał się np. szeroki uśmiech...

Co ciekawe na foliach osób spokojnych, pojawiały się bardzo subtelne malunki, w przypadku osób energicznych, ruchliwych były bardziej intensywne w kolorach, w przypadku klasowych łobuziaków zaś pojawiły się wzory, napisy w kolorze czarnym... 

Dzieciaki świetnie się przy tym bawiły, móc rysować po twarzach rówieśników, a ja dostałam interesującą informację zwrotną.

Muszę Wam powiedzieć, że to było bardzo ciekawe doświadczenie. Koniecznie kiedyś spróbujcie... 

Nie widać mnie, ale wszystko u mnie OK

Podczas nauczania zdalnego wzięliśmy udział w ogólnopolskiej akcji "Nie widać mnie, ale wszystko u mnie OK" zorganizowanego przez Joannę Gadomską na facebookowej grupie Tydzień Uczniowskiej Supermocy

Nie chodziło tylko o udział w projekcie, ale o informację zwrotną od uczniów. Dzięki temu, że się przyłączyliśmy swoją "łapkę" przysłała też uczennica, z którą nie miałam przez długi czas kontaktu. To było takie przysłowiowe światełko w tunelu.  

Co u Ciebie słychać?

Kolejny pomysł zrealizowany podczas zdalnej godziny wychowawczej...

Robiłam to regularnie - dopytywałam o samopoczucie, o to jak sobie radzą, co robią w czasie wolnym itd. Żeby nie być uciążliwą, wymyślałam różne sposoby wyciągnięcia z nich informacji...

W tym przypadku wykorzystałam Mentimeter. Dzięki tej formie uczniowie byli anonimowi, a co za tym idzie bardziej szczerzy w swych wypowiedziach.

Czytaj dalej »