STORY CUBES - czyli jak wykorzystać kości opowieści w szkole?

lipca 21, 2020

STORY CUBES - czyli jak wykorzystać kości opowieści w szkole?

Znacie Story Cubes? Myślę, że tak, ale czy zastanawialiście się, jak można je wykorzystać?

Story Cubes to bardzo prosta, ale zarazem niezwykła gra, która rozwija pomysłowość i wyobraźnię dziecka. Co za tym idzie, doskonali też inne ważne umiejętności - ale po kolei...

Chciałabym Wam zaprezentować niezwykle bogatą kolekcję kości opowieści wydawnictwa REBEL.

Nie wiem czy wiecie, ale poza podstawową wersją w pomarańczowym pudełku (którą znamy najbardziej), Wydawnictwo proponuje kilka innych zestawów (po 9 kości) jak również małe zestawy (po 3 kości) o określonej tematyce (które stanowią część dużych zestawów):

• na ratunek, kataklizmy, medycyna - to elementy dużego zestawu INTERWENCJA
• mity, baśnie, średniowiecze - to elementy zestawu FANTAZJE
• poszlaki, strachy, tajemnice - to elementy zestawu SEKRETY
• salon gier, supermoce, sport - to elementy zestawy BOHATEROWIE
• atom, potwory, galaktyka - to elementy zestawu SCIENCE FICTION
• prehistoria, odkrycia, zwierzęta - to elementy zestawu PRZYGODY

Dodatkowo na stronie Wydawnictwa można znaleźć jeszcze duże zestawy:

• PODRÓŻE
• AKCJE

oraz zestawy związane z określonym bohaterem:

• MUMINKI
• BATMAN
• LOONEY TUNES
• SCOOBY DOO

Daje nam to w sumie ponad sto rożnych kości, czyli jak łatwo policzyć ponad sześćset rożnych obrazków... Możliwości tematyczne ich wykorzystania są więc nieograniczone i każdy z Was znajdzie tutaj coś dla siebie.

Moja przygoda z Story Cubes zaczęła się jakieś 2-3 lata temu, kiedy zakupiłam pierwsze pudełko kości, a ponieważ jestem gadżeciarą, nie mogłam sobie odmówić rozbudowania kolekcji o kolejne zestawy. Poniżej zgromadzona przeze mnie kolekcja kości:

Jak wykorzystać Story Cubes?

Poza wykorzystaniem kości do zabicia wakacyjnej nudy (i nie tylko), rozkręcenia spotkania z przyjaciółmi... z pewnością można je wykorzystać podczas zajęć w szkole. Widzę wiele możliwości...

• język polski (wykorzystanie konkretnych zestawów np. mity, baśnie, średniowiecze ale też dowolnych, innych kości do budowania zdań, tworzenia opowiadań, historii, ćwiczenia gramatyki czy ortografii...),
• języki obce (nauka i doskonalenie słownictwa, budowa zdań, układanie prostych opowiadań, konwersacje...),
• historia (wykorzystanie konkretnych zestawów np: prehistoria, średniowiecze, odkrycia podczas omawianie tejże tematyki),
• nauczanie zintegrowane/klasy I-III (tutaj kości możemy wykorzystać na wiele sposobów, obrazki znajdujące się na kościach mogą być przyczynkiem do wielu aktywności uczniów),
• godzina wychowawcza (dobra zabawa podczas zajęć integrujących zespół klasowy, wyjazdów, wycieczek, nocowań itp.),
• zajęcia logopedyczne (ćwiczenie wybranych słów, budowanie zdań z wybranym słowem...)
• zajęcia terapeutyczne i rewalidacyjne (...),
• zajęcia świetlicowe...

Jestem nauczycielem matematyki i informatyki, wychowawcą - mogę nie dostrzegać wszystkich możliwości zastosowań kości, ale uważam, że jest ich z pewnością znacznie więcej niż te które wymieniłam. Z założenia Story Cubes służą do tworzenia opowiadań, niesamowitych ale i zabawnych historii, ale tak naprawdę możemy je wykorzystać na wiele sposobów, w zasadzie nie ma żadnych ograniczeń, może poza jedną - naszą wyobraźnią.

Pamiętajcie, że obrazki znajdujące się na kostkach można traktować bardzo dosłownie, ale też swobodnie je interpretować, co znacznie zwiększa zakres słów związanych z określonym zestawem kości. Możemy również konkretne obrazki potraktować umownie, przypisać im określone znaczenie, rolę...

Z racji tego iż ponad 60% z nas to wzrokowcy, dużo szybciej uczymy się, tworząc notatki graficzne, kojarząc określone sformułowania z obrazami, ikonografią - dlatego też kostki mogą odegrać dużą rolę podczas uczenia się (kojarzymy obrazek z określonym słowem, wydarzeniem, osobą...). Kluczowy staje się w takim przypadku właściwy dobór kości. Mając do dyspozycji więcej zestawów, możemy swobodnie mieszać kości, dobierając takie, które będą pasowały do poruszanej tematyki.

Poza tym dzieciaki lubią urozmaicenia, są zaciekawione kiedy na zajęciach pojawiają się niestandardowe pomoce, narzędzia. Mogą poczuć siłę sprawczą, kiedy to nie nauczyciel, a rzucone przez nich kości zdecydują o tematyce zajęć, tworzonego wypracowania, układanego dialogu, pracy plastycznej...

Bądźcie nieszablonowi, wykorzystajcie Story Cubes na swoich zajęciach!

Jeśli choć trochę zainteresowałam Was wykorzystaniem tych fantastycznych kości - wypróbujcie je.
A może macie już Story Cubes i chcielibyście powiększyć swoją kolekcję?

REBEL przygotował dla was niesamowitą promocję -50% na wszystkie zestawy Story Cubes. Kupując kostki w sklepie www.rebel.pl wystarczy w Strefie Zniżek podać kod: SCREBEL. Kod ważny jest do końca sierpnia.

Czytaj dalej »

Komunikujące się micro:bity - czyli jak teleportować żyrafę?

lipca 20, 2020

Komunikujące się micro:bity - czyli jak teleportować żyrafę?

Teleportująca się żyrafa

Dziś pokażę Wam jak dwa (lub więcej) micro:bity mogą się komunikować. Jest to możliwe dzięki falom radiowym. Wystarczy ustawić wspólną częstotliwość dla obu płytek - zasada działania jest podobna jak w radiach walkie-talkie. Częstotliwość wyrażana jest liczbą z zakresu od 0 do 255. Nie ma znaczenia jaką wartość się wybierze, ważne natomiast, aby obie płytki miały tą samą.

Spróbujmy przesłać w ten sposób ikonę (możemy wykorzystać gotowy zbiór ikona dostępnych w edytorze lub stworzyć swoją własną) z jednej płytki na drugą i z powrotem...

Wystarczy zbudować prosty skrypt - ja korzystam z edytora Microsoft MakeCode:

Zwróćcie uwagę, że na początku, podczas uruchomienia ustawiana jest częstotliwość radia. W chwili potrząśnięcia jedną z płytek (tutaj zadziała akcelerator - czyli czujnik ruchu) czyści się ekran (obraz generowany przez diody), a następnie zostaje nadany ciąg znaków (dowolny, w moim przypadku odpowiadający wybranej ikonie). W tej chwili druga płytka odbiera ciąg (string) i reaguje wyświetleniem ikony.

Efekt działania skrytpu:

Po sprawdzeniu poprawności działania skryptu w symulatorze, wystarczy wgrać go na płytki i gotowe...

Jak pewnie zauważyliście, możemy w ten sposób przesyłać dowolne wiadomości...


Więcej możliwości

W kolejnym kroku wykorzystamy przyciski A i B, aby móc wysłać jedną z dwu wiadomości, w zależności od potrzeby. Na początek stworzyłam skrypt przy pomocy którego możemy sygnalizować drugiej osobie jaki jest nasz nastrój, ale równie dobrze mogą to być dowolne dwie informacje (tak/nie, 0/1, prawda/fałsz itd.)

Wystarczy wprowadzić kilka drobnych zmian i możemy wysyłać inne wiadomości - możliwości jest wiele...

Czytaj dalej »

Pierwsza przygoda z micro:bit

lipca 16, 2020

Pierwsza przygoda z micro:bit

Płytką micro:bit interesuję się już od jakiegoś czasu. Niestety w Internecie można znaleźć niewiele informacji na jej temat, mówię oczywiście o publikacjach w języku polskim. Postanowiłam więc utworzyć cykl wpisów, które przybliżyłyby tematykę dotyczącą maleńkiej - a zarazem dającej wiele możliwości - płytki micro:bit...

Czym jest płytka micro:bit?

Micro:bit to miniaturowy komputer (płytka o wymiarach ok. 4cm x 5cm), dzięki któremu każdy może rozpocząć swoją przygodę z elektroniką i programowaniem.
Podczas omawiania kolejnych zastosowań płytki, przyjdzie czas na dokładniejszą charakterystykę tego narzędzia.

Tym czasem pokażę jak rozpocząć przygodę z micro:bitem

Posiadając samą płytkę możemy stworzyć szereg skryptów, które wykorzystają jej możliwości, a wszystko to dzięki środowisku programistycznemu MakeCode, które pozwala programować płytkę z poziomu przeglądarki (zalecana Chrome). Oczywiście są też inne możliwości, ale ten sposób jest chyba najwygodniejszy.

W zależności od wieku uczniów można wykorzystać możliwość graficznego programowania (bloki przypominają te ze Scratch-a) lub Java Script czy Pythona. W każdej chwili można też zamienić programowanie graficzne na tekstowe - wystarczy skorzystać z przycisku zmieniającego tryb pracy.

Zwróćcie uwagę, że MakeCode zawiera symulator, który pozwala przetestować działanie skryptu przed wgraniem go na płytkę.

Pierwszy program

Jednym z elementów płytki micr:bit jest 25-diodowy wyświetlacz, na którym możemy wyświetlać proste symbole, ale posłuży nam również do wyświetlania napisów. Znajdują się na niej również dwa przyciski (A i B), którym możemy przypisać określone aktywności.

W pierwszym programie stworzyłam skrypt, który spowoduje, że po wciśnięciu przycisku A wyświetli się tekst (nie będą wyświetlane polskie znaki diakrytyczne, dlatego zamiast np. ę - trzeba wpisać e ), zaś po wciśnięciu przycisku B - ma wyświetlaczu pojawi się serduszko. Tekst i symbol mogą być dowolne.

Jeśli odrobinę zmodyfikujemy skrypt wyświetlający serduszko (wykorzystałam w tym celu pętlę POWTÓRZ) - efekt będzie dużo ciekawszy:

Jak wgrać program na płytkę?

Do tej pory korzystałam jedynie z MakeCode i umieszczonego w nim symulatora. Jeśli chcielibyśmy wgrać program na płytkę, musimy wykonać kilka kroków - zakładam, że korzystamy ze środowiska online za pośrednictwem przeglądarki Chrom:

• podłączamy płytkę do komputera za pośrednictwem kabla microUSB (system powinien automatycznie zainstalować sterownik),
• parujemy płytkę z komputerem - klikamy przycisk z zębatką (prawy górny róg ekranu) i wybieramy Sparuj urządzenie

Pojawią się następujące okienka, w których klikamy odpowiednio Sparuj urządzenie i po wybraniu urządzenia Połącz

• przegrywamy program na płytkę klikając przycisk Pobierz (lewy, dolny róg ekranu) i gotowe...
• możemy odłączyć płytkę od komputera, żeby jednak działała po odłączeniu, trzeba podpiąć ją do źródła zasilania (koszyczek z bateriami).

Pierwszy projekt

Spróbujmy stworzyć pierwszy projekt. Jednym z popularniejszych jest program, dzięki któremu będziemy mogli wykorzystać płytkę do gry w papier-kamień-nożyce. 

W tym celu niezbędne będzie utworzenie zmiennej (u mnie: cowylosowano), która będzie przyjmowała losowo wartości 0 (papier), 1(kamień) lub 2 (nożyce). 

W zależności od wylosowanej wartości (po potrząśnięciu płytką) na wyświetlaczu zostanie wyświetlony symbol, który będzie oznaczał określony wynik (papier, kamień, nożyce). 

Po wgraniu na płytkę programu, każde potrząśnięcie płytką spowoduje wylosowanie jednej z trzech wartości, a co za tym idzie przypisanego jej symbolu.

Powyższy skrypt można modyfikować na różne sposoby, wykorzystując płytkę do losowania dowolnych elementów. Postanowiłam więc stworzyć program, działający jak kostka do gry:

Już wkrótce kolejne projekty...

Czytaj dalej »

Eliksir sposobem na tabliczkę mnożenia

lipca 15, 2020

Eliksir sposobem na tabliczkę mnożenia

Jak pomóc dziecku opanować tabliczkę mnożenia?

Zastanawiałam się nad tym wielokrotnie i jako rodzic, i jako nauczyciel. Jest wiele sposobów i narzędzi, które niewątpliwie wspomagają ten proces. Które skuteczniejsze? To bardzo indywidualna sprawa...

Dzisiaj chciałabym zaproponować Wam, wykorzystanie narzędzia jakim jest gra karciana.

Zadaniem gier, które wykorzystujemy w edukacji, jest stworzenie warunków, w których uczeń czuje się komfortowo, bezpiecznie, gdyż gra kojarzy mu się z rozrywką, zabawą. Oczywiście, jak mówi powiedzenie - kij ma dwa końce - tam gdzie uczeń dostrzega zabawę, nauczyciel powinien dostrzec skuteczne narzędzie - w tym przypadku do nauki i doskonalenia tabliczki mnożenia.
Jeśli dodatkowo dajemy dziecku do ręki kolorowe, zabawne karty - będzie dużo chętniej wykonywać zadania, pokonywać trudności, które pojawią się w rozgrywce.

Oprócz tego, że gry ułatwiają pokonywanie trudności natury merytorycznej (nauka tabliczki mnożenia), to nie można też nie dostrzegać ich roli w sferze społecznej. Każda gra ma swoje zasady, reguły, których należy przestrzegać. Pojawia się inny gracz (lub gracze) z którymi uczeń będzie rywalizował, a co za tym idzie pojawi się problem przegranej. Zdecydowanie powinniśmy oswajać dziecko z taką możliwością, przy okazji pracować nad tym, że porażka (nie tylko w grze) powinna mobilizować do dalszej, lepszej pracy a nie zniechęcać i złościć. Idąc dalej tą drogą - wygrana wymaga często komunikowania się i współpracy między graczami, analizowania rożnych rozwiązań i możliwości. Uważam, że rola gier w obu aspektach jest nie do przecenienia.

Dlatego bez wahania chciałabym zaprezentować Wam grę ELIKSIR MNOŻENIA wydawnictwa REBEL.

Gra składa się z 60 kolorowych, zabawnych kart, podzielonych na dwie kategorie, dzięki czemu możemy prowadzić rozgrywki na różnym poziomie trudności, a co za tym idzie stosować grę dla różnych grup wiekowych. Jeśli zdecydujemy się na poziom łatwy (mnożenie przez 2, 3, 4 i 5) to wybieramy tylko karty z zielonymi potworami (24 karty). Jeśli chcemy zagrać na poziomie średnim wybierzemy 36 kart z fioletowymi potworami (mnożenie przez 6, 7, 8 i 9). Rozgrywka na poziomie trudnym, wymaga użycia całej puli 60 kart.

Każda karta podzielona jest na dwie części: z potworem (wynik mnożenia - iloczyn) i eliksirem (czynnik).

Zasady gry są bardzo proste...

Tasujemy karty (wybrane lub wszystkie), a następnie wykładamy przed każdym z dwu graczy po jednej karcie. Ponadto każdy gracz otrzymuje cztery karty, których nie ujawnia przeciwnikowi. Reszta kart trafia do zakrytego stosu.

Gracze wykładają karty na zmianę. Kolejka obejmuje trzy kroki:

• wybieramy jedną z czterech kart i wykładamy ją na stole, obok karty, która się już tam znajduje,
• jeśli to możliwe - tak wybieramy kartę by schwytać potwora przeciwnika (tak dobieramy czynniki-eliksiry na naszych kartach, aby ich iloczyn był równy wartości potwora przeciwnika), 
• dobieramy kartę z stosu (tak aby przez cały czas mieć "na ręce" cztery karty)

Przykład doboru kart:

Jeśli uda się nam upolować potwora przeciwnika - kartę z potworem zabieramy (to jest nasz punkt), a dwie karty, które zawierały eliksiry-czynniki trafiają na spód stosu. Gra toczy się do momentu, aż jeden z graczy zbierze pięć punktów (pięć kart).

Więcej szczegółów i informacji znajdziecie na stronie wydawnictwa REBEL

Poniżej różne przypadki "upolowania" potwora przeciwnika...

Dziękuję firmie 

 za przekazanie gry do testowania.

Czytaj dalej »

GIPF - co to takiego?

lipca 10, 2020

GIPF - co to takiego?

Już śpieszę wyjaśnić...

GIPF - to niesamowicie wciągająca, logiczna planszówka wydawnictwa REBEL.

Gra jest w pewnym sensie połączeniem znanych nam doskonale warcabów (dążymy do zebrania pionków przeciwnika) i gry kółko-krzyżyk (mamy za zadanie ułożyć minimum cztery pionki w linii).

Ale do rzeczy...

Gra przewidziana jest dla dwóch graczy (białe i czarne pionki). Każdy gracz - w zależności od typu rozgrywki (podstawowa, standardowa, turniejowa) ma do dyspozycji od 15 do 18 pionków. Plansza do gry - utworzona na planie sześciokąta - składa się z przecinających się linii. Przecięcie nazywane jest punktem - na planszy jest 37 punktów.
Na końcach linii znajdują się kropki (24), które nie są częścią obszaru gry, ale to tutaj ustawia się pionki, zanim wejdą do gry.

W wersji podstawowej, rozgrywkę rozpoczynamy od ustawienia 3 pionków na planszy, w taki sposób jak na poniższym zdjęciu:

Pozostałe pionki stanowią tzw. rezerwę. W kolejnych krokach gracze wprowadzają pionki do gry (każda kolejka, wymaga wprowadzenia kolejnego pionka). Jest to proces dwuetapowy: ustawiamy pionek na wybranej kropce, a następnie wprowadzamy pionek do gry przesuwając go na sąsiedni punkt. Tutaj mogą pojawić się dwie sytuacje:

• przesuwamy pionek na pusty punkt; 
• przesuwamy pionek na punkt, na którym stoi inny pionek (dowolnego koloru) - w tym przypadku musimy uprzednio oczyścić punkt, przesuwając pionek, który się na nim znajdował, na kolejny punkt na linii (jeśli ten punkt jest zajęty - sytuację powtarzamy tak jak z poprzednim kroku). UWAGA! - nie można wypchnąć pionka poza obszar gry (kropkę po drugiej stronie linii).

Podczas rozgrywki dążymy do tego, aby ustawić nasze pionki (minimum cztery) w jednym rzędzie.  Jeśli się tak stanie, zbieramy te pionki, oraz te które są przedłużeniem rzędu (sąsiadują z nimi w obrębie danej linii, UWAGA! - pusty punkt przerywa rząd). Pionki w kolorze danego gracza wracają do jego rezerwy, pionki w kolorze przeciwnika przejmujemy - są jak zbite pionki w warcabach. Oczywiście rolą przeciwnika jest to uniemożliwić i jednocześnie podjąć próbę ustawienia swojego rzędu pionków.

Gra toczy się, dopóki jednemu z graczy zabraknie pionków w rezerwie, gdyż to uniemożliwia mu kolejny ruch (dlatego warto czasem zebrać z planszy tylko swoje pionki ułożone w rząd, żeby móc kontynuować grę).

Oczywiście mogą zdarzyć się różne nietypowe sytuacje np.:

• na planszy mogą pojawić się dwa rzędy (po minimum 4 pionki) - jeśli rzędy się nie przecinają - gracz zbiera wszystkie pionki w obu rzędach, jeśli się zaś przecinają - wtedy gracz decyduje, który rząd zbierze;
• jeśli dojdzie do sytuacji w której powstaną dwa rzędy w obu kolorach, wtedy jako pierwszy zbiera pionki ten gracz, którego ruch doprowadził do takiej sytuacji.

Pamiętajcie, że GIPF daje do dyspozycji trzy, nieco różniące się od siebie poziomem zaawansowania wersje rozgrywek.

Myślę, że należy również wspomnieć, że GIPF to jedna z siedmiu gier w serii. Szczegóły znajdziecie na stronie wydawnictwa REBEL


Poniższe zdjęcia przedstawiają rożne sytuacje, który zdarzyły się podczas kolejnych, rozgrywanych przeze mnie partyjek.

Gracz grający czarnymi pionkami ułożył rząd czterech pionków. Zbiera je i jednocześnie przejmuje też trzy białe pionki, które stanowiły przedłużenie rzędu czarnych pionków. 

W tej sytuacji gracz grający białymi pionkami zbiera jedynie swoje pionki ustawione w rzędzie, gdyż pusty punkt przerwał rząd i dwa czarne pionki są bezpieczne.

Gracz grający czarnymi pionkami, zablokował przeciwnikowi możliwość ustawienia czwartego pionka w rzędzie.

W tej sytuacji gracz grający czarnymi pionkami decyduje, który z dwóch rzędów zbierze. Przypominam, że jeśli uda się ułożyć dwa rzędy (w tym przypadku czarnych) pionków, a te się przecinają - gracz musi zdecydować który rząd zbierze. W tym przypadku korzystniej zebrać rząd, którego przedłużeniem są dwa białe pionki przeciwnika.

Kolejna ciekawa sytuacja. Gracz grający białymi pionkami zbiera rząd, łącznie z jego przedłużeniem - czyli czarnym pionkiem przeciwnika i swoim białym pionkiem.

Podobna sytuacja, 

Tym razem gracz grający białymi pionkami, ułożył rząd pięciu pionków. Zbiera je łącznie z czarnym pionkiem przeciwnika. 

Mimo swej prostoty - gra GIPF - jest niezwykle interesującą grą planszową. Dodatkowo rozwija takie cechy naszego mózgu jak koncentracja, wyobraźnia, logiczne myślenie...
Gracz musi być uważny, obserwować, a nawet przewidywać kolejne ruchy przeciwnika. Musi też nauczyć się planować swoje kolejne ruchy, aby jak najdłużej pozostać w grze.

Nie ma więc - bardziej skutecznej i przyjemnej jednocześnie - metody rozwoju naszych dzieciaków, jak gry logiczne, edukacyjne.

Jeśli więc Wasze dzieci (uczniowie) pracują w spowolnionym tempie, szybko się zniechęcają i brakuje im motywacji do pokonywania kolejnych szkolnych i życiowych wyzwań - postawcie na gry.

Często rodzice nie zdają sobie sprawy, że gry edukacyjne, logiczne mogą znacznie zmienić funkcjonowanie ich dziecka, jego nastawienie do pojawiających się wyzwań. Nie doceniają, a często nie zauważają tego prostego, a jakże skutecznego narzędzia.

Takie umiejętności jak: logiczne myślenie, koncentrowanie się na zadaniu, (a co za tym idzie - cierpliwość), wnioskowanie, kreatywność - to cechy które nabywamy i kształtujemy od najmłodszych lat. Jeśli odpowiednio ten proces wzmocnimy, dając naszym dzieciom do dyspozycji takie narzędzie jak gry edukacyjne, efekty będą dostrzegalne zarówno w postaci lepszych wyników w nauce, ale z pewnością zaowocuje to także w ich życiu dorosłym.

Trwają wakacje - to świetny moment, żeby "zarazić" dzieciaki planszówkami...
Nie ukrywam, że to fantastyczna gra również dla dorosłych. Zagrajmy więc w GIPF!

Dziękuję firmie 

 za przekazanie gry do testowania. 

Czytaj dalej »